Datum van plaatsen: 23-06-2016

Judith werkt aan haar jaloezie

Ik wil in deze opdracht een voorbeeld vertellen dat heel dicht bij me staat en waar ik emotioneel sterk bij ben betrokken. Ik ben erg jaloers en dat geeft de nodige problemen in mijn relatie en een grote onvrede in mijzelf. Ik heb geprobeerd - en ben daar eigenlijk voortdurend mee bezig - om dit probleem voor mezelf en mijn vriend acceptabel te maken. Dit komt er voor mij op neer, dat ik nog steeds jaloers gedrag vertoon, maar dat ik dit gedrag wel onder controle kan houden en dat dit geen stempel meer drukt op mijn relatie.

Ik ben voor mezelf in samenwerking met mijn vriend nagegaan hoe ik reageer in een situatie, wanneer ik jaloers ben. Het komt eigenlijk hierop neer, dat ik zie dat mijn vriend staat te praten met een meisje, dat ik me onzeker en ongemakkelijk ga voelen, dat ik deze frustratie steeds verder opbouw en dat dit tenslotte resulteert in een heftige scheldpartij tegenover mijn vriend die ik op dat moment voor van alles en nog wat uitmaak.
Om mijn doel te kunnen realiseren zal ik dus eerst een aantal vaardigheden moeten bezitten wat in dit geval het redelijk praten in een conflictsituatie inhoudt. Ik zal wanneer ik jaloers ben mezelf onder controle moeten leren houden om daarna een gesprek te kunnen aangaan met mijn vriend om uit te leggen wat er in me omgaat en de reden van mijn onzekerheid. Hierdoor geef ik hem de kans om op mij te reageren en kan ik mijn gevoelens tegelijkertijd bij hem uiten.

Ik weet wel wat mijn sterke punten zijn en kan me meer op die kant gaan toeleggen. Ik ben een redelijk rationeel mens, ondanks mijn heftige emotionele uitbarstingen in een geval van jaloezie. Ik heb met mijn vriend overlegd wat volgens hem en mij de beste aanpak zou zijn voor mijn en indirect ook zijn probleem. We zijn tot de conclusie gekomen dat de situatie vaak volgens een min of meer vast patroon verloopt, zoals ik hierboven deels heb verteld. Dit patroon moet dus doorbroken worden. Wanneer ik een heftige jaloezie in me voel opkomen, moet ik hier niet eerst een uur mee rondlopen, maar meteen de confrontatie met mijn vriend aangaan. Dit leidt dan niet tot het opbouwen van de frustratie, waardoor ik niet mee helder kan denken. Ik stap dus naar mijn vriend en probeer mijn gevoelens van dat moment onder woorden te brengen en laat mij vriend hierop reageren. Door het hebben van een redelijk gesprek kan ik mijn ei kwijt en kunnen we een ruzie voorkomen.

Belangrijk is dat ik het doel steeds helder voor ogen probeerde te houden. Ik had er best wel moeite mee om niet terug te vallen in de angst om te falen. Ik had heel duidelijk voor mezelf op een rijtje wat ik mezelf als doel had gesteld, maar ik was bang dat me dit niet zou lukken en dat ik het gevoel niet vast zou kunnen houden. Door me telkens weer te richten op mijn doel, kon ik deze angst gedeeltelijk weghalen. Verder moest ik me niet laten hinderen door allerlei irrelevante opvattingen. Ik had de neiging om in een slachtofferrol te gaan zitten. Ik voelde me vaak wanhopig en erg zielig, omdat ik zo jaloers ben aangelegd. Ik had de neiging om het als een gegeven te gaan beschouwen dat ik jaloers ben, zonder dat ik hier enige invloed op zou kunnen uitoefenen. Ik werd gelukkig heel erg aangemoedigd door mijn vriend en kreeg de juiste ondersteuning om het vol te houden, wanneer ik in deze slachtofferrol ging zitten. Hierdoor kreeg ik weer de juiste motivatie en kon ik mij weer gaan richten op mijn doel waar ik actief aan ging werken. Ik ben uiteraard een aantal keren teruggevallen in mijn oude patroon en had mijn emoties dan niet onder controle. Dit terugvallen was op dat moment een grote klap en sterkte me in de opvatting dat ik mezelf toch niet zou kunnen veranderen. Ik moest mezelf er echt toe zetten om me niet te gaan richten op mijn negatieve gevoelens, maar om me juist te richten op de keren dat ik er wel in was geslaagd om op de in mijn ogen juiste manier te reageren.

Ik heb voor mezelf vaak geevalueerd hoe het ging, al dan niet samen met mijn vriend. Hoe is het de laatste week verlopen en wat moet ik nog in mijn gedrag veranderen om tot het gestelde doel te komen. Door het hebben van deze evaluaties werden de dingen mij duidelijker. Ik kreeg een duidelijk plaatje van mijn gedrag op moeilijke momenten en kon hierdoor ook vaak de positieve veranderingen beter zien. Mijn vriend gaf mij vaak hele heldere feedback, waardoor ik met de neus op de feiten werd gedrukt en mij als het ware een spiegel werd voorgehouden. Ik leerde hierdoor mezelf beter kennen en kon mijn gedrag in een volgende situatie beter inschatten en eventueel aanpassen.

Ik ben nog steeds aan mijn probleem aan het werken en heb mijn doel nog niet geheel bereikt. Ik heb geen einddatum verbonden aan het te bereiken doel, omdat ik simpel niet mijn eigen hulpverlener kan zijn en ik niet geheel zakelijk met mijn probleem bezig ben. Er is bij mij ook geen sprake van onderverdelen van de hulpverlening in fases. Ik vind het doel dat ik me heb gesteld haalbaar en heb niet het gevoel dat het te hoog is gegrepen. Ik ben puur op mijn instinct afgegaan om te bepalen wat dit doel zou worden en hoe ik dit zou kunnen realiseren. Wel heb ik geleerd soepel te zijn in het realiseren van mijn doel en niet meteen bij de pakken te gaan neerzitten wanneer ik een keer terugviel. Je kunt zeggen ik de tussentijdse doelen steeds heb bijgesteld. Wanneer ik mijzelf had voorgenomen om geen ruzie te gaan maken met mijn vriend op een feestje en dit lukte niet, dan stelde ik mijn doel die avond bij en stelde mezelf als doel op een redelijke manier de ruzie op te lossen. Ik moest dan van mezelf mijn excuses gaan aanbieden en onder woorden brengen waarom ik zo handelde die avond.

Nu achteraf zou ik beter kunnen aangeven hoe het werken aan mijn doel in zijn werk is gegaan. Aan het eind is dat gemakkelijker te zien dan in het begin. Ik ben daarom van mening dat het niet altijd goed is om bijvoorbeeld taakgericht te werken en vooraf een duidelijke fasering aan te brengen. Je hebt te maken met mensen en het is niet goed om star te werken in de hulpverlening. Er kunnen nou eenmaal onverwachte dingen gebeuren die grote invloed hebben op het gedrag van de persoon in kwestie. Wel vind ik het belangrijk om een duidelijk doel te stellen waar gedurende de hulpverlening naar toe moet worden gewerkt.
Ik heb mijn probleem nog niet geheel opgelost en mijn doel is ook nog niet bereikt, maar ik heb wel het gevoel al een heel eind op weg te zijn en door het maken van deze opdracht heb ik weer meer inzicht gekregen in het probleem en vooral mijn gedrag.